مغز و ورزش

ورزش منظم ساختار بافتهای بدن ما را به روشهای واضحی تغییر می دهد ، مانند کاهش اندازه ذخیره چربی و افزایش توده عضلانی. کمتر تأثیرگذار است ، اما شاید حتی مهمتر ، تأثیر عمیقی که ورزش بر ساختار مغز ما می گذارد - تأثیری که می تواند از سلامت و عملکرد مغز در طول زندگی محافظت و حفظ کند. در حقیقت ، برخی از متخصصان معتقدند که مغز انسان ممکن است به فعالیت بدنی منظم وابسته باشد تا در طول زندگی ما عملکرد بهینه داشته باشد.

در اینجا فقط چند روش وجود دارد که ورزش باعث تغییر ساختار مغز ما می شود.

حافظه

بسیاری از مطالعات نشان می دهد که ورزش می تواند با افزایش سن از حافظه ما محافظت کند. این بدان دلیل است که ثابت شده است ورزش مانع از دست دادن حجم کل مغز (که می تواند منجر به کاهش عملکرد شناختی شود) و همچنین جلوگیری از جمع شدن در مناطق خاص مغز مرتبط با حافظه می شود. به عنوان مثال ، یک مطالعه اسکن تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (MRI) نشان داد که در بزرگسالان مسن ، شش ماه تمرین ورزشی حجم مغز را افزایش می دهد.

مطالعه دیگری نشان داد که کوچک شدن هیپوکامپ (منطقه مغزی برای یادگیری و حافظه ضروری) در افراد مسن با پیاده روی منظم قابل تغییر است. این تغییر با بهبود عملکرد حافظه و افزایش فاکتور نوتروپیک پروتئین مغزی (BDNF) در جریان خون همراه بود.

BDNF به دلیل نقش آن در بقای سلول ، انعطاف پذیری (توانایی مغز در تغییر و انطباق از طریق تجربه) و عملکرد برای عملکرد شناختی ضروری است. ارتباطات مثبت بین ورزش ، BDNF و حافظه به طور گسترده ای بررسی شده است و در بزرگسالان جوان و افراد مسن نشان داده شده است.

BDNF همچنین یکی از چندین پروتئین مرتبط با نوروژنز بزرگسالان است ، توانایی مغز در اصلاح ساختار خود با ایجاد سلول های عصبی جدید در طول بزرگسالی. نوروژنز فقط در مناطق بسیار کمی از مغز رخ می دهد - یکی از آنها ناحیه هیپوکامپ است - و بنابراین ممکن است مکانیسم مرکزی در یادگیری و حافظه باشد. فعالیت بدنی منظم ممکن است با ایجاد نوروژنز از طریق BDNF در طولانی مدت از حافظه محافظت کند.

در حالی که این ارتباط بین ورزش ، BDNF ، نوروژنز و حافظه در مدل های حیوانی به خوبی توصیف شده است ، محدودیت های تجربی و اخلاقی به این معنی است که اهمیت آن برای عملکرد مغز انسان چندان روشن نیست. با این وجود نوروژنز ناشی از ورزش به عنوان یک درمان بالقوه برای اختلالات عصبی و روانپزشکی ، مانند بیماری آلزایمر ، پارکینسون و افسردگی ، به طور فعال در حال تحقیق است.

رگ های خونی

مغز به شدت وابسته به جریان خون است و تقریباً 15٪ از کل بدن را دریافت می کند - علی رغم اینکه فقط 2-3٪ از کل بدن ماست. این به این دلیل است که بافت های عصبی ما برای عملکرد و زنده ماندن به اکسیژن رسانی دائمی نیاز دارند. وقتی سلولهای عصبی فعالتر می شوند ، جریان خون در منطقه ای که این سلولهای عصبی واقع شده اند افزایش می یابد تا تقاضا را برآورده کند. به همین ترتیب ، حفظ سلامت مغز به حفظ شبکه سالم عروق خونی بستگی دارد.

تصویری از مغز یک فرد و رگ های خونی متصل به آن.

ورزش منظم به رشد رگهای خونی در مغز کمک می کند. معدن جادویی / 

ورزش منظم رشد رگهای خونی جدید را در مناطق مغزی که در آن نوروژنز اتفاق می افتد ، افزایش می دهد و خونرسانی بیشتری را ایجاد می کند که از رشد این سلول های عصبی جدید پشتیبانی می کند. ورزش همچنین سلامت و عملکرد رگهای خونی موجود را بهبود می بخشد ، و اطمینان حاصل می کند که بافت مغز به طور مداوم برای تأمین نیازها و حفظ عملکرد خود ، خون کافی دریافت می کند.

سرانجام ، ورزش منظم می تواند از پرفشاری خون (فشار خون بالا) که یک عامل خطر برای ابتلا به زوال عقل است ، جلوگیری و حتی آن را درمان کند. ورزش به چندین روش برای افزایش سلامت و عملکرد رگ های خونی در مغز کار می کند.

التهاب

اخیراً ، یک تحقیق در حال رشد روی میکروگلیا ، سلولهای ایمنی ساکن مغز ، متمرکز است. وظیفه اصلی آنها بررسی دائمی مغز در مورد تهدیدات احتمالی میکروب ها یا سلول های در حال مرگ یا آسیب دیده و پاک سازی هرگونه آسیب دیدگی است.

بیشتر بخوانید: میکروگلیا: "سلولهای ایمنی" مغز در برابر بیماری ها محافظت می کند - اما همچنین می تواند باعث آنها شود

با افزایش سن ، عملکرد طبیعی سیستم ایمنی بدن کاهش می یابد و التهاب مزمن و سطح پایین در اندام های بدن ، از جمله مغز ، رخ می دهد ، جایی که خطر ابتلا به بیماری تخریب عصبی مانند بیماری آلزایمر را افزایش می دهد. با افزایش سن ، میکروگلیا در پاکسازی آسیب کارایی کمتری پیدا می کند و توانایی جلوگیری از بیماری و التهاب را دارد. این بدان معنی است که التهاب عصبی می تواند پیشرفت کند و عملکرد مغز را مختل کند - از جمله حافظه.

اما اخیراً ، ما نشان داده ایم که ورزش می تواند این میکروگلیاها را در مغز پیر دوباره برنامه ریزی کند. نشان داده شده است که ورزش باعث می شود میکروگلیا انرژی بیشتری داشته باشد و توانایی مقابله با تغییرات التهابی عصبی را که عملکرد مغز را مختل می کند ، کند. ورزش همچنین می تواند التهاب عصبی را در شرایط دژنراتیو مانند بیماری آلزایمر و مولتیپل اسکلروزیس تعدیل کند. این به ما نشان می دهد که اثرات فعالیت بدنی بر عملکرد سیستم ایمنی ممکن است یک هدف مهم برای درمان و پیشگیری از بیماری باشد.

بنابراین چگونه می توانیم اطمینان حاصل کنیم که برای محافظت از مغز ، نوع ورزش صحیح را انجام می دهیم - یا به اندازه کافی ورزش می کنیم؟ تاکنون ، ما شواهد کافی قوی برای تهیه دستورالعمل های خاص برای سلامت مغز نداریم ، هرچند یافته های تاکنون نشان می دهد که بیشترین مزایای آن می تواند با ورزش هوازی - مانند راه رفتن ، دویدن یا دوچرخه سواری باشد. برای بزرگسالان توصیه می شود حداقل 150 دقیقه در هفته ورزش هوازی با شدت متوسط داشته باشند ، همراه با فعالیت هایی که قدرت و انعطاف پذیری را حفظ می کنند ، تا سلامت عمومی را حفظ کنند.

همچنین لازم به ذکر است که محققان همیشه نمی دانند که ورزش در مغز تأثیر مفیدی بر مغز دارد - احتمالاً به این دلیل که در مطالعات مختلف از برنامه های مختلف تمرینی و اندازه گیری عملکرد شناختی استفاده می شود و مقایسه مستقیم مطالعات و نتایج را دشوار می کند. اما صرف نظر از این ، تحقیقات زیادی به ما نشان می دهد که ورزش برای بسیاری از جنبه های سلامتی ما مفید است ، بنابراین مهم است که اطمینان حاصل کنید که به اندازه کافی سیر می کنید. ما باید هوشیار باشیم که در روز خود وقت بگذاریم تا فعال باشیم - مغز ما از آن برای سالهای آینده تشکر می کند.